نمونه شعر بلوچی با ترجمه فارسی

ترانه                                                     ترجمه

منی وطن ایران گل بهارانی                      وطن ما ایران همچون بهاران سرسبز است

تنگوئین بچ ء شیر مزارانی                        بچه های او شیرمرد و دلاورند

علم ء اسلام ء تو دواجاه ء                        تو مهد علم و اسلام هستی

تو مئی استار تو مئی ماه ء                      تو ستاره و ماه پرنور ما هستی

تو امیت واهگ صدهزارانی                       تو خانه امید صدها هزار انسان هستی

نام تئی دائم دنیا ها باتین                        نام تو تا ابد باقی خواهد ماند

نی دگر جاه ء چون ترا سارتین                  در هیچ جای دیگر همچون تو پیدا نمیشود

دارو ء تو مئی درد ء دورانی                      تو داروی دردهای ما هستی

گون ترا مهرء دوستی ء داران                    با تو پیمان دوستی بسته ایم

من تئی شیدا تئی امیت واران                 من به تو عشق میورزم و امیدوارم

تو عزیز ء مئی روک ء چمانی                    تو عزیز ما هستی و نور دیدگان مایی 

                                              پایان

((ما بلوچین ما بلوچین ما بلوچ))

ما بلوچِن ما بلوچِن ما بلوچ		ما بلوچستانءنوکین ماه و روچ
تاک تاکِن زندءدفترتی بلوچ		زیرتفاقءرشتگاهوری بدوچ
پرچیا از کاروان پدمنتگی		ظاهرِن پَش کِنزَگء مادن چوروچ
روچ دراتکگ تواگت وابینگی		شنگ و شانگنت باروبی فکری چه کوچ
گوهری پیت من زرء لنجابه بد		لعلءِلوتَی سکگین کوهان بکوچ
کامیابی کار و کوشستءِ بَرن		انب لوئی چون که تو کشتگ کروچ
وقت گوازینی په واب و غفلتا		قیمتی جنسا مکن چوستک و سوچ
روم وشامء حسرتا چیّاوَرَی		روم وشامی هدکن از چانب و نکوچ
لاغری عذری نَهِن په تازیا		لاغَری بهتر بِتَچ بل عذرء پوچ
گون بلوچی غیرتا میانابِبَند		میشءِ چم جَهلی مکن پاداچوقوچ
نین ترا زیبیت گوشگ  بافخروشان		دیمءِ دیوّانا که ما هستٍن بلوچ
ما بلوچین ما بلوچین ما بلوچ		ما بلوچستانء نوکین ماه و روچ

((من بلوچم از بلوچ مهربان گویم سخن ))

((من بلوچم از بلــــــــــوچ مهربان گویم سخن))
از مرام و سیرت این قـــــهرمان گویم سخن

از عطوفت مــــــــهربانی و ز نوازشهای او

از فــــــداکاری برای میـــــهمان گویم سخن

از مکان و مسکن و ماوای حاصــــلخیز او

از کویر و ساحل بحر عمـــــان گویم سـخن

از فـراز کوه تفـــــــتان اژدهای آهنــــــین

سرد و آرام با دلـی آتشــــفشان گویم سـخن

من ز بزمـــان و شکار صید و آب معدنش

از جبال زنده سر بر کهــکشان گویم سخن

از دیار پیــپ و فــنوج آز باغ و که ســفید

منبـع نفــت و طــلا او برلیان گویم ســخن

من ز بنــت میرقنبر نیکشــهر و قـصرقـند

من از آن پاینـده نام جــاودان گویم ســخن

ز آن همه آب روان ملک بمپور بحر گون

بس لطـیف و نرم مثل پرنـیان گویم سـخن

بخش سـربازم بهــشت خطه زرخــیز من

باغهای سبز آن چون بوسـتان گـویم سخن

از دیار پیشــین و خاک زر باهــوکــلات
من ز خاکـی که نباشد مثل آن گویم سخن

چابــهار و بــندر آزاد و بــحر پر خروش

از کــنارک این دیار مرزبان گویم سـخن

از سفالکاران سرباز و سراوان سر افراز

مردمــان بی ریا و کـاردان گــویم سـخن

از دلاور مردم سرحد و خاش و زاهدان

از برای خاک میهن جانفشان گویم سخن

بدون شرح د+ ن

به چشمانت عادت کرده بودم / با دستانت رفاقت کرده بودم
نمى آیى توامشب کاش دیشب / دل سیرى نگاهت کرده بودم

دلم در حلقه غمها نشسته / زبانم بسته و سازم شکسته
وجودم پر ز شعر عاشقانه ست / تو را می خواهم و اینها بهانه ست

عشق آن نیست که یک دل به صد یار دهی
عشق آن است که صد دل به یک یار دهی

کاش بودی تا دلم تنها نبود / تا اسیر غصه ی فردا نبود
کاش بودی تا فقط باور کنی / بی تو هرگز زندگی زیبا نبود

کاش می شد قلب ما از یاس بود / تک تک گلبرگ آن احساس بود
پاک و سبز و ساده و بی ادعا / کاش می شد بهتر از الماس بود
کاش می شد عشق را تفسیر کرد / عاشقی را با محبت سیرکرد

عاشقى را شرط اول ناله و فریاد نیست
تا کسى از جان شیرین نگذرد فرهاد نیست
عاشقى کار هر عیاش نیست
غم کشیدن صنعت نقاش نیست

تقدیم به آنکه دارمش دوست
تقدیم به آن که قلبم از اوست
اگر مهتاب از تن بر کند پوست
جدا هرگز نگردد یادم از دوست

تقصیر دلم چیست اگر روی تو زیباست
حاجت به بیان نیست که از روی تو پیداست
من تشنه یک لحظه تماشای تو هستم
افسوس که یک لحظه تماشای تو رویاست

در ذهن نیافرینمت می میرم
از شاخه اگر نچینمت می میرم
ای عادت چشم های بی حوصله ام
یک روز اگر نبینمت می میرم

بدون شرح